به گزارش پایگاه خبری اوشیدا: بر اساس نوشته جی.پی. تیت، در کتاب سیستان و به استناد گفته ارباب سیف الدین ارباب زئی و ملک محمد عظیم خان کیانی، طایفه بختیاری تا سقوط زاهدان کهنه (توسط تیمور) در سیستان اقامت داشته‌اند.

دروازه بختیاری که آثار آن در ضلع جنوبی زاهدان کهنه باقی است، تنها خاطره بازمانده از این طایفه‌است. به اعتقاد جی. پی. تیت، بختیاری‌ها و جمشیدی‌ها از رعایای وابسته به قوم نکودری بوده‌اند که به استناد نوشته روضه الضفا، در ناحیه دهوار یا هامون زندگی می‌کردند.این ناحیه تا قرن چهاردهم میلادی، قسمتی از محدوده سیستان بوده‌است.

نکودری‌ها یکی از گروه‌های بازمانده از لشکرمغول بودند که ابتدا در خراسان و سپس تا سیستان و یزد وفارس را مورد تهاجم قرار داده بودند. در نتیجه بختیاری‌ها به علت ناامن بودن منطقه به مکان دیگری کوچ کردند و بعد از این که این گروه توسط امیرتیمور از بین رفت، بختیاری‌ها مجدداً به سیستان بازگشتند و تا کنون نیز در این منطقه سکونت دارند.

به گزارش پایگاه خبری اوشیدا: بامدی‌ها معتقدند که در عهد سلطان محمود غزنوی، جدشان از ایل ممسنی شیراز به سیستان کوچ نموده و در منطقه قلعه کاه سیستان سکونت گزیدند.عده‌ای از مردم این طایفه در روستای خمک از توابع منطقه شهرکی و نارویی زابل و جمال آباد علیا روستای ده عزیز و ده علیخان طاووس از توابع سیادک زابل سکونت دارند. شغل مردم این روستاها کشاورزی است.

تیره‌های بامدی
بامدی‌های ساکن روستای خمک، شیعه و مابقی مذهب تسنن دارند.
بامدی‌های قلعه کاه، تا منطقه سربیشه و حوالی بیرجند پراکنده‌اند.
بامدی‌های سالاری، در چاه سالار از توابع نیشابور ساکن هستند.
بامدی‌های مدائنی، در منطقه عرب خانه بیرجند سکونت دارند.